Emra Kesim

Evde Çıkan Sinir Savaşları… Geçen akşam dersten çıkıyorum, benim orada bulunmamı fırsat bilen bir anne, kapıda, “Yalnız Emra Hocam, bu kız hiç çalışmıyor, telefonu elinden hiç düşmüyor, şunu yapmıyor, bunu yapmıyor, onun yerine şunu yapıyor, bunu yapıyor, bu böyle olmaz, siz de söyleyin, daha çok ödev verin…..” şeklinde uzun bir performans gerçekleştirdi. Ergenlik yaşındaki kızı itiraza başladı, o anneye yüklendi, anne ona, ben arada, ikisinin de haklı olduğunu bilerek ve normal koşullarda (ben yokken) iletişemedikleri için “denize düşen yılana sarılır” misali, varlığımı fırsat bilerek aslında birbirlerine içlerini döktüler. Tabii ayaküstü bu konuşmalar olurken birbirlerini hiç dinlemedikleri için bir şey anladılar mı, öğrendiler mi, empati kurabildiler mi, orası çok şüpheli.   Ama ben her ikisini de can kulağıyla dinledim. Zaten bu oldukça sık rastladığım bir sahne. Bence üzücü bir sahne… Bu yazı annelere, aynı üzüntüyü ve çaresizliği hissettiklerini bildi...